سنگ درمانی علمی جدید نبوده و از زمان باستان تا کنون در زندگی بشر کاربرد داشته است. در ایران، هند، چین و روم باستان نیز طبیبان از خواص درمانی سنگها مطلع بودند. در ایران میتوان از ابن سینا یاد کرد که ازخواص سنگ های قیمتی برای درمان کردن استفاده میکرد. پر ارزشترین و مهمترین کتب گوهرشناسی ایران، کتاب الجماهر في الجواهر تالیف ابوریحان بیرونی و رساله تنسوخ نامه ایلخانی تالیف خواجه نصیر الدین طوسی می باشد. ارسطو فیلسوف مشهور یونانی درباره این موضوع صحبت کرده است. برخی از تمدن های باستانی نیز اعتقاداتی در مورد خواص ماورائی سنگها داشتند و از آنها در طی نبرد، سفر و حتی مرگ استفاده میکردند. مصریها از لاجورد برای گذر به زندگی پس از مرگ استفاده میکردند و چینی ها از یشم. در کتابی معروف مثل “فیزیکا” که در قرون وسطی (قرن دوازدهم میلادی) درباره خواص سنگ های قیمتی و نیمه قیمتی پرداخته است. چارسلوس، مشهورترین پزشک اروپا در قرون وسطیبود که به تاثیر کانی های معدنی مختلف و خواص درمانی آنها پرداخت. وی پس از کسب تجربه در این علم دریافت که از گوهرسنگ های ساییده و یا خردشده در بهبود بیماری ها میتوان استفاده نمود.